تمرین نویسندگی
به اطرافم نگاه میکنم تا چیزی ببینم و راجب اطراف بنویسم.فقط آشفتگی، شلختگی و ندانم کاری هایم را میبینم. تلوزیون روشن است اما تصویری نمیبینم.باید بلند شوم و این ظرف های لعنتی را بشورم، اما انگار دنیا برای من تمام شده. هیچ وقت نمیدانم برای چه باید بلند شوم. مشکل من با همین بلند شدن است اگر نه من که کار هایم را بهتر از هرکسی انجام میدهم. این را همه میدانند، ولی خدا میداند تا کی نخواهم دانست که چرا باید بلند شوم. اصلا تمام کار های زندگی به چه درد آدم میخورد؟ با این افکاری که توی سرم است اکنون بایدزیر یک متر خاک می بودم، ولی باز هم نمیدانستم چرا باید بلند شوم و تیغ را روی رگ دستم بکشم تا بروم زیر یک متر خاک. اگر اینجا هستم، سیصد کیلومتر دور از خانه، مثلا درس می خوانم تا مهندس بشوم، دو دلیل دارم. برایم هیچ تعجبی ندارد که هیچکدام از این دو دلیل خودم یا چیزی برای خودم نیست. احساس میکنم تمام لذات این دنیا را چشیده ام یا میدانم چگونه است. میدانم پس از آن باز هم به زندان افکارم باز خواهم گشت. وقتی شما در افکار خود زندانی می شوید برایتان فرق ندارد کجا باشید. همیشه زندانی هستید.(الان آن افکارم می گوید این درست نیست. نمیتوانی بگویی زمانی که در اتاقت هستی و زمانی که بالای کوه در طبیعت نشسته ای د آن وقتی که با دوستت در ساحل قدم میزدی زندان افکارت به یک اندازه تنگ می نمود)
شاید راست میگوید.افکار من همیشه گفته هایم را نقص میکند. همیشه یک استثنا پیدا می کند. همیشه به من می گوید همه چیز نصبی است اما نمیدانم چرا خوش مطلق است.
خوب، بد، زشت، زیبا در ذهن من متفاوت معنا میشود. اصلا نمیدانم آنجا چه اتفاقی می افتد.
قرار بود راجب افکارم بنویسم اما بیشتر نوشته ام راجب افکارم بود. انگار آنها توی دفترم هم نفوذی دارند. راستش خسته شده ام تنها وقتی که سنگینی افکارم را احساس نمیکنم، در خواب است. وقتی بی خواب می شوم درد میکشم. خدا سر شما نیاورد.
